SPLEN

SPLEN

non paucis Veterum, Erasistrato inter alios, Theophrasti discipulo, et Aristotelis ex filia nepoti, apud Galenum de Atrae bile, viscus noxium aut certe nullius usus visum est, nec certô fine a natura sactum: qui proin ἀςπλήνοις medicamentis (qualia sunt teucrium, scolopendrium et hemionitis) illum paulatim consumere, vel ferrô candente exurere, vel excisione denique ex corpore prorsus exscindere tentârunt. Et quidem praeter modo dicta, remediorum huiusmodi longam seriem habet Samonicus c. 24. Modum adurendi hunc tradit Paulus Aegineta l. 6. c. 48. Cutis, quae lieni incumbit, hamô elevata, oblongô ferrô candenti per totum ipsa aduretur, ut unicô impressu duae fiant crustae etc. De exsectione, idem Samonicus; cum scil.

----- tumidus nocet, et risum addit ineptum,

Dicitur exsectus faciles auferre cachinnos.

Quod utrumque tamen, exustio videl. et exsectio, multis carnificina potius videtur esse, quam medicina. Vide Trallian. l. 8. et Cael. Aurelianum l. 3. c. 4. nec non supra, Asgandes. Interim non equis solum exemptum splenem, ut agiliores essent ad cursum, legimus in Gemara Sanhedrin c. 2. sect. 9. ubi de 50. cursoribus, quos sibi comparâsse dicitur Adoniia 1. Regum c. 1. v. 5. et apud Absyrtum Veterin. l. 1. c. 40. sed et hominibus. Plin. l. 11. c. 37. Peculiare cursus impedimentum in eo, quamobrem inuritur cursorum laborantibus, et per vulnus etiam exempto vivere animalia tradunt. Ubi quod de cursus impedimento ait, firmat Plautus Curculione, ubi leno Cappadox Actu 2. Sc. 1. v. 4. 5.

———— accrescit labor,

Nam iam quasi zonâ liene cinctus ambulo.

Et in Mecratore Actu 1. Sc. 2. v. 13.

----- genua hunc cursorem deserunt,

Perii, seditionem facit lien ------

Unde et apud Riolanum Anthropol. l. 2. c. 23. Turcis cursoribus lienem inuri, natrat Rossetus: idque verum esse audivit, sed numquam modum rescire se potuisse, refert Nicolai Itiner. Vide Sam. Bochart. Heroz. Parte prior. l. 2. c. 11.